داراب افسر بختیاری

داراب افسر بختیاری از شاعران بختیاری است که به زبان لری بختیاری شعر سروده است.

از جمله معروفترین سروده های وی «خدائیه» ، «عمروئیه» و «همیلا: مناظره پسر لر با دختر شهری» می باشد.

داراب افسر بختیاری در تاریخ 1279 در چغاخور بختیاری متولد شد. پدر وی آ اصلان احمد خسروی از بزرگان طایفه احمد خسروی (هفت لنگ بختیاری ) و مادرش بی بی گوهر دختر حسینقلی خان ایلخانی می باشد.

داراب افسر از سن سی سالگی شروع به سرودن شعر نمود. و آنچنان در سرودن اشعار بختیاری به شیوائی و استواری اهتمام نمود که اینک فرهیختگان دیار بختیاری او را پدر شعر بختیاری می نامند چنانکه در مورد وی ملک شعرای بهار نیز گفته بود : (کاری که فردوسی در زبان فارسی انجام داد ، افسر در زبان بختیاری انجام داده است.)

داراب افسر در سال 1320مقیم اصفهان گردید. ودر سال 1350 در همین شهر وفات نمود و در تخت فولاد ، تکیه میر بخاک سپرده شد.

اشعار دارب افسر در زمینه های عرفانی، عاشقانه، سیاسی و در قالب های قصیده،غزل، قطعه، و… سروده شده است.

کتاب دیوان دارب افسر تاکنون دهها بار به چاپ رسیده و مورد استقبال فراوان قرار گرفته است .

از اشعار معروف او به زبان بختاری می توان به خدائیه، همیلا ،عمروئیه و رستاخیز مسجد سلیمان اشاره کرد.

داراب افسر دوبار ازدواج نمود که حاصل آن پنچ فرزند می باشد.همسراول وی دخترعمویش بی بی فاطمه و همسر دومش عطیه خضوعی دختر موسقیدان معروف اصفهانی میرزا حسین ساعت ساز بود.

 شاهکار داراب افسر با عنوان خدائیه
ای که روزیَ همه خلق ز انبار ِ تونِه
آسمونها و زمین کِرده کردار ِ تو نه ِ
ئی همه نقش و نگاری که مِنِه دنیا هِد
همه از پرتو یک جلوه دیدار ِ تو نه ِ
اَفتو و ئی همه نوری که اِتاو ِه به زَمین
مختصر ذره ای از تابش رخسار ِ تو نه ِ
ئی همه آو که به دریا چو’نو هیِِ موج اِزَنه
چکه ای از کَرَم آور گهربار ِ تو نه ِ
عاقلون هر چه ’کنِن فکر و اِبالِن به ’خوسون
اشتباه کِردنِه ’پای ، جمله ز افکار تو نه ِ
هر که رَهد از پی ِ مقصور و به مقصود رسید
’او َنَرهد و َنَرسیده ’یوز ِ رفتار ِ تو نه ِ
هر حکیمی که دوا داد و مریضِس خو، اِبید
’او دواها همه از قیطی عطار ِ تو نه ِ
هر چه فردوسی و سعدی و نظامی ’گودِنه
همه سون اِز اثر ِ طبع ِ ’درَربار ِ تو نه ِ
پیراِبون خلق و همه سال تفاوت اِ’کنِن
غیر ذات تو که امسال ِ تو چی پار ِ تونه ِ
عرش ِ فرش کِردی و قِیلون ِ نِهاری ’گرَِلو
هر چه ’ورمون اِ’کنِن ’پای همه آزار تو نه ِ
’گدییِه کِردمِه مختار، تو نه ِ ’ور’خو و بد
نیکنم’ زِت ’مو قبول ’یوسرو’یودار ِ تونه ِ
هر چه مو فکراِ’کنم ’پاک همه بر عکس اِبوون
کی به یَکسون اِزنِه ؟ ’پای ’یو ز دربار تو نه ِ
هر شَر و شور به دنیا مِنِه مخلوقت اِبو
اِزَنیم یا اِ’کشیم پاک همه سون کارتونه
خان ِ چنگیز که دنیانه ِ سر اِز ته ’رفتَی
هر چه بد کِرد بِه مردم همه وادار ِ‌تونه ِ
شاه تیمور که مشهور به خین ریزی بید
کمترین بنده ای اِز مردم ِ تاتار تونه ِ
یه نفر کِی اِتَرِس ئی همه آ’دم بِکشِه ؟
او نَکشت ، دست ِ‌توبید ، قدرت ِ قهار ِ تونه ِ
وَندیه جنگ اروپا و تَپِستی تَه ِ عرش
هر چه ’مردِن مِنِه جنگ خین ِ‌ همه بار ِ تو نه ِ
وَندیه چنگ اروپا و تَپِستی تَه ِ عرش
هر چه ’مردِن مِنِه جنگ خین ِ همه بار ِ تو نه ِ
نیگو’هم که ، زِ عربها به عجم ها چه رسی
همه دونِن که چه بید چونکه ’هوشاهکار تونه ِ
هر رسولی اِفِرِستی و کتابی داره
یا ’کرِت یا’کرِ گَو’ت یا که جلودار ِ تو نه ِ
آ’دمِه گول اِزَنی و اِ’کونیس ’ور مِنِه باغ
اِنِهی تِرد بریشِس که یو دی، وار ِ تو نه ِ
آبِر’وسِه اِبَری سی دو سه کَپ گَندم و جو
سی چه گندم نخورِه پَس ’یوچه سرکار ِ تو نه ِ
هو که شیطونِه و ئی گولِ به آ’دم زِیدِه
گوش و ’نفتِس بکَنَی خوس ’دزَ بازار تو نه ِ
باغِتِه ’رفت به َیه شَو و ’گر’هد از چنگِت
میل ِ ’خت بید که بَرِه َارنه گرفتار تو نه ِ
’گدیه ِ روز قیامت زِ ’لر اِ’خوم ’مو حِساو
تو چه دادیس؟ ’هو چه داره؟ چه بدهکار ِ تو نه ِ
’کر َ یارونه ِ اتومبیل ’سواری دادی
منکر بیدِنِته ، ’لر که طرفدار ِ تو نه ِ
حق تو داری بکنی هر چه به دنیا بِخویی
چون همه بید و نَبید زِنده زِ پِندار ِ‌ تو نه ِ
هر بنایی که بسازِن همه ویرون اِبوهه
غیر پاینده فقط گنبد دوار ِ تو نه ِ
افسر ئی فخر بَسِه سی تو که بعد اِز مرگت
اسم ’لر تا به ابد زنده ز اشعار تو نه ِ