به مِنِه حونه قلبم یَه کَسی کِرد سِلام
’مو ’گدم بِس بنشین ای که رسیدی ، مهمون
تا نشستی مِنِه قلبم ’مو دی یه فهمیدم
هستی و نیستی ’مو همه رَهدَی زمیون
نیم ساعت ننشست بید که ’گرهدَی عقلم
ساعتی بیش نه مَند بید که وَستم ز زِوون
به اشاره ’گدمِس کینی و کار تو چِنِه ؟
سی چه بردی ز تن ’مو تو ’چنو تاب و تَوون
سر ِ ’جمنید و ’گدی صبر بکن اولِته
فکر ِ کارِت ِ مکن کارتو وَست ِ به جنون
اسم ’مو عشقه و هر جا که نهادم پامِه
تسلیت بِس اِ’گهِن اِز فَلک بوقلمون
’بنه و بارم ِ هر جا که نهادم به زِمین
یه تَشی وابزنم بِس که بِمَهنه به جهون
مایه زندگی و اصل حیات بَشَرم
’مو ز اَسرار خدایم بِم اِ’گن جوهر جون
مَر اِ’گوین لیلی بیچاره خبر داشت ز کار
هیچ تقصیر نداشت قیس ٍ ’مو کِردم مجنون
’مو و شیرین سر’که هردو رسیدیم به یَک
کاری کِردم ’مو که فرهاد گذشت از سر ِ جون
’کر ِ گیو ِ ’مو گِرِهدم و کشیدم مِنِه چَه
که ’چو’نو اشک اِرهدی به زِمین روز و شَوون
جلوه لیلی و شیرین ز ’مو بیدَک اَرنه
بهتر از باقی زَنگَل که نبیدِن اونون
باعث مهر و وفا و کرم وجود و شرف
اَر نَبیدم ’مو به دنیا همه بیدن حیوون
گویلون عشق ’نیه رَحس مَدین ریشه کنه
هر کجه پارانه وا دست بشورن از جون
نَتَری اَفسر اَیَر شرح دهی عشق چنه
عشق او درد ِ‌که جز مرگ نداره درمون
۱۳۱۵
