عمرویه

عمرویه – 01
بخش اول
ای ِ کَسونی که اِ’گوین شیخ عمر خدمت کِرد
دین اسلام اِز ’او گشت مسلم به قرار
داستونی ’مو ز تاریخ اِ’گومِت گوش بِگِر
تا بِه بَد جنسی شیخت بکنی خود اقرار
بِوو معاویه ’کر ِ حَرب ابو’سفیان بید
خواست از مذهب اسلالم بَرِه تار و نِتار
به سر احمد ’مرسِل ’قشِن از کینه کشید
حضرت خیر بشر بید و تمام ِ انصار
کل اصحاب به زحمت همه خندق کَندِن
خاک وگل پاک اِکَشیدِن همه با کول و کنار
عمرو از کینه و لج اَسبه ز خندق پِرنید
مات وابین همه خلق اِز ’او َاسب و ’سوار
ز غروری که به سر داشت ز دل نعره کشید
یا محمد پَ چته ؟ سی چه نِشَستی به حَصار؟
’مو اِوِید’م که ز خندق بِکَشِم ’تون صحرا
روز ِ باید که به چَشمِت بِکنم چی َشو ِ تار
ریشه و بیخ ’تنِه وا، مو ز دنیا بِکَنم
’مونِه اِگون عمرو ’کرِ عبدودِ ریشَه دِرار
عبدود بَوم خبر از ’مو نداره اَر اِ’خوم
به ’جلات تَش نَزَ’نم و نَکنم حونِتِه بار
سَر ِ رَه ’جستِنِمِه ار که قورونِت نَدِرم
هر چه داری هَش و’هوش پاک نَبَرم با خروبار
حضرت خَتم ’رسل بَنگ به اصحاب کشید
که یَکیتون بِروین و بِکشین ئی سگ ِ هار
چو نو از ترس همه رنگ زِریسون پِرَست
که ’جواو هیچ ندادِن به رسول مختار
ز سر قهر ’ورِستاد به پا شیر خدا
’گد گِوویَل یونِه چی شیر و ’منم شیر شکار
با حضور ِ همه اصحاب ، علی عرض بِکِرد
احمد اَر اِذن بده، مو اِبَرم اِز ’یو دمار
حضرت ختم ’رسل ’گد به ’جواوِس ، بِنِشین
جنگ با فیل خدانِه تو چو نو خوار مدار
یا علی مَر تو نَدونی ’یو ’کرِ عبدود‌
قز’قزی کم ’بکن و رَو بنشین، کار مدار
وقتی فهمید علی میل پیامبر نی دی
ز سر قهر گَزید ’لونِه و رَهدی به کنار
حرف بی موقع ’عمر زِید که مَعناس ’یوبید
که ’وریستین گووَیل برویم پاک به فرار
سرِ جِرنید طرف عمرو و به آزار بلند
’گد یکی قصه ’مو رونم ز هَمی لِکه چنار
عمرو بید و ’مو و ’کرِ تا’تم هشام
مِنه یک قافله سنگین اِرَهدیم شَو تار
یه دفعه بی خبری ’دز سر ِ رَهمونه گِرِد
اَر همه چهار نفر بین زیادتر ز هزار
عمرو ’ور دست گِرِد ’کره شترِ کِرد دَرَک
چشم تا زِین به یَک اِز همه سون ’برد دَمار
احمد اِز حرف عمر اَخم ِ کشید ’ورمِنِ یَک
’گد که فاروق خِرِفتی و نی یای هیچ به کار
حرف بی موقع مَزِن ’کر ، دل ِ ’اردونه نَبِر
سی چه ای قدر اِزَنی ای همه بی پِی به ’گدار
بِه زَبونت بِزَنه مار که کَرکَر نَکنی
چَند سنگین اِ’کنی بار ِ خوته روز ِ شمار
باز عمرو از ته دل نعره و فریاد کشید
یا محمد بفرسیتی تو ز اصحاب کبار
’گد به طعنه : مو اِوِیمه به جهنِم بِرِ’وم
یا فرستم به بهشت پاک ’مو یونونِه به قطار
باز علی عرض بِکِرد بسِ که اجازه بده ’بم
باز فرمود: علی رو بِنِشین عذر میار
باز عمرو ز ته دل ’بنگ به اصحاب کشید
که هَمی تازه ز پاتون اِدرارم ’شولار

عمرویه – 02
بخش دوم
یَه ’کلَه کاغذ یه ’ور سرشیخین بِنم
آبروسون ِ بَرم ’ور مِنِه هر شهر و دیار
’عمَر ِ وا بِگِرم ریشِسِه از ته بِو’رم
’دم خَریسِ و ’بکنم ’ورمِنِه ای ایل و تبار
سیل ’ور آینه نکِردم و نتاشیم ریشم
به کنیزم نَگدم دَر ’وره رَو شونه بیار
نذر کِردم خوم تک تَش به مدینه بِزَنم
لاش‌ ِ اصحاب بِسوزنم همه وا هیمه و خار
شتر و میش و براتونو به غارت بِوَرم
پاک خَرونتونه بِرونم بِوَرم بی اوسار
کیک چر وابِنهِم’ ’ور مِنِه مال ِ احمد
لاش ِ اصحاب ِ یَکایَک بِکَشم ’ور سر ِ دار
دفعه سوم علی ’گد به محمد که : بَسه
ای قَدِه خَفت و خواری به سرخلق مَیار
التماسِت اِکنم تا سرِ پات بوسم
که اجازه بِدَهی ’بم به حق هشت ِ و چهار
جَنگ بدر ِ تو فراموش نَکن مَرنِیدی
’یوهم او شخص ِ که اِز ترس ’مو رَهدِه به فرار
’گد محمد به علی : دست خدا پشت و پنات
تو بِرو تا ’مو بوینم چه اِبو آخِر کار
شادمون شیر ِ خدا رَهد طَرف عمرو چو برق
مثل شیری که بِوینه بِه دَم ریس شکار
عمرو دیدک چو علینه ’هو به آواز ’بلند
’گد : تو ’ور گرد برو جونِ ’ختِه مفت مَدار
دوستی ’مو و بَوِتِه تو فراموش نکن
تو بِرَو تا که بیاهِن همه اصحاب کبار
’کر عَفان پدر سَی ’کجِنه ؟ سی چه نی یا ؟
شیر دیده که چو نو دَک اِزَنه مثل شکار
به ابوبکر بِگو چَند زنی حیله و شَند
نصف شَو نید که ’گر’وسی و تَپی ’ورتِه غار
’بوس هو پیر دروگو به مِنِه مال‌ِ ’خمون
اِ’گوهی دالو ِ پیره که ’کنِه شیر نکار
’کجِه پَ رَهده ’عمرَوِس بگو ای بخت بَووت
ئی چو دی حیله و شَند تو نی یا هیچ به کار
دی ِ به تسبیح و دعانِید و به وِردِ مِنِه لَو
’کربی دا اِ’خوهِه تا نکنِه اِز مو فِرار
’گد علی : احمد و اصحاب کنیر ِ داتِن
که چو ’نو گَپ اِزَنی ئی همه با فیس و وقار
اِ’گو’هم شهر مدینه بتیول بَوتِه
که اِگوی تَش اِزَ’نم بِس همه با هیمه وخار
مَرنَدونی چو ’منی خدمت احمد اِکنه
که زِ شِمشیر ’مو ’لرزِنده اِبو، لیل و النهار
’منِه اگون حیدر کَرار که معنیس ’یونه
که مِنِه جنگ ز دشمن نکنه هیچ فِرار
دوش بیدی، که مِِِنِه بَدر ’مو غوغا کِردم
تا تِه زوونِتِه گِرِهدم و کشیدم به مهار
عتبه و شَیبه و او هنظله مَر یاد تو رَهد
اِشکماسونِه ’مو شِرنیدم ز یَک چی چلوار
اِ’گوهم مَر که فراموش ِ تو وابید به بَدر
مرگ اِبارید ز شِمشیر ’مو چی اَور بهار
(عمرو) ’گد مَر تو ندونی ’مو تلافی اِکنم
اِبَرم اِز تو و اصحاب همه نسل و نتار
آخرِس جنگ قریشه تو ’و محمد وَندیِن
به دورو بسکه ’گدین روز قیامت و ’شمار
اِگوهم گوشی تو کَربید به محمد چه ’گدم
که مونم عمرو ’کر عبدود ریشه دِار
اسم مو’زوون به زوون وسته مِنه ایل عرب
رهده تا ملک عجم تا بره سی چین و تتار
نوم موار به پلنگون به منه ’که یَرسه
پاک ز ترسی موِاَلرزِن اَگوسِی ته غار
’کر بوطالب، اگر حرف مون وگوش اِگِری
رهدگیر رو دره زیر جنگ مونو خوار مدار
عَتبه و شِیبه و اینونه که کشتی دونی
گله سگ گرگِنو طی شیرنیان هیچ به شمار
’گدمِت بوت ابوطالب و تابِت عباسی
به مو بیدن به همه حال همه همدم و یار

عمرویه – 03
بخش سوم و پایانی
حیفم از باوت که مَردی تو و محمد مندین
که چو نو فتنه نکارین به منه ایل و تبار
چند تَرین فِنق دِرارین ز ِ ختون هی شو و روز
یه کتابی بنویسین که نی یا هیچ به کار
’گد علی بِس که : بَسه بخت بَووت حرف نَزِن
چند تَری قصه بیاری تو زپیر آر و زپار
عمرو ’شمشیر ِ کشید خواست بِجمنِه به علی
’گد علی : مطلبیه صبر ’بکن دست بِدار
’گد علی بِس: ’مو شنید’م تو’گدی ’ورمِنِه جَنگ
ز سه خواهش ز یِکیسون ’مو نَدار’م انکار
عمرو’گد : دشمن ’مو اَر که سه خواهش ِ ’بکنه
ز سه خواهش به یکیسون اِنما’هم اقرار
حال اَیَر میل تو وابیدِه که خواهِِش ’بکنی
مو قَبولِس اِ’کنم اَرچه بِویَنم ’دشخار
’گد علی بِس: پَ بی یو حرف مو نِه گوش بِگِر
دین اسلام و قَبول ’کن ،‌ ’بت بِهلی به کِنار
’گد که :‌ از دین بَووم ،‌ بخت ِ بَووم نیگذَرم
تو اِزی حرف گذر کن ’سخنی تازه بیار
’گد : حالا که نی یاهی تو به دین احمد
جنگ مَکن واس، بِرَو، حرف مَزن ، کار مَدار
’گد: یابومه چو پِرنیم ز خندق، زنگل
کِل وگاله زپی اسب اِکِردِن بسیار
’مو خجالت اِکَشم اَر که بِخوم ’ورگَردم
حرف زَنگَل ِ چِکنم که اِگوهِن کِرد فرار
’گد: حالا که چونونه پَ دِر و از یابو
چونکه ناجور اِبوهه جنگ ِ پیاده و ’سوار
عمرو سبِ ’خنه پِی کِرد و ز دل نعره کشید
که بِجمِست زمین، گشت هوا تیره و تار
’گد علی بِس : که تو وا ضربت اول بزنی
تا نَگون ’برد علی حیله و تزویر به کار
دست عمرو رَهد به هوا خواست بِجمنه به علی
ز دل حضرت جبریل امین رَهد قرار
سر پَتی احمد ’مرسَل ’و دو دستِس به هوا
قسمی داد خدانِه به حق ِ هشت و چهار
تاته پیر «آ’دم ِ» بیچاره ز زونی رَهدَی
ری َ و مین ِ همه ِ پای کند، حوا بادل زار
’کل اصحاب اِنی یَشتِن همه با گردِن کَج
مِس ِ بارون ِ باهار اشگ اِرِهدِن به کنار
روح موسی زکِل ِ عرش اِچرنید به خدا
که خدایا تو علینه به سلامت وادار
به مِنِه ’هو و جنجال ’هو ’جمنید به علی
دَرَک و خودِسِه شِرنید زِیَک،‌ مِثِل خیار
یه علف داغ نِهادِی به مِنِه فرق ِ سَر ِس
اَر که اِ’کشت علی ،‌ کار تَموم بید و تبار
وَقتی تکبیر علی ’گد و کَشیدک ،‌شِمشیر
پاک ملائک پی نظاره کَشیِن صف به قطار
آسمونها و زمین درهم و برهم وابید
اَنجم و چرخ برین ’پاک همه رَهدِن زمِدار
برق شِمشیر علی زِید مِنِه عرش ِ خدا
یونه اِگون برق ِ ، که اَ’فتو وِرِس کِرد فرار
«عمرو » فهمید که دیَه غافله مرگ رسید
نوبت هونه که باید ’کنه زین مرحله بار
خواست تا ’جم بخوره شیرخدا ’جمنید ِ بِس
رونسه برق صفت وند به لَم چی لِک ِ دار
تا علی ’شند به عمرو، مالک دوزخ چِرنید
به سرادار جَهَند’م که کیلیتانه بیار
’گد مِنِه ’غرفِه تَهی جاسه معین بکنین
’گد که ’بووس او چونه ’گد رَو’جل و بنداسه دِرار
«عمرو» ’رهمِست ز پامَر اِ’گودی ’کوه ر’همِست
که ’ورِستار ز زمین خرمِنی اِز گَرت و غبار
به مِنِه گرت ، علی رَد سرسینه س بنشست
مثل شاهی که سر ِ تخت نشینه به قَرار
زمِنه چرخ برین یک مَلکی داد ندا
کافرین باد بدین سلطنت و شان و وقار
«عمرو» چِرنید به علی : ای ’موبه قربون سَرت
وقتی ’کشتیم زِرِهِ مِه تو زلا’شم نَدِرار
’گد علی بِس که :‌’کر ِی شاد بمیری که علی
نید محتاج به ئی آهن یی رنگ و نگار
دِشنَسِه شیرخدا از کِل ِ شالِس دِرِوِرِد
گوش تا گوش سر ِ عمر‌ِو ’برید رستم وار
سر ِخین آلی ِ عمر ِو به مِنِه دست گِرِد
اِ’خر امید به صد جلوه چو طاووس باهار
به همی حال اِوید تا که رسیدی به رسول
کِرد تعظیم و به پاهاس سر ِ کِرد نثار
’کل اصحاب و ابایَک همه تکبیر ’گدِن
که صداسون ز بَراَفتواِ رَسید تا به نسار
مختصر قِشقِره وابید مِنِه مال عَرَو
ز صداگاله و کِل هیچ نه حَد بید نه شمار
حضرت ختم ’ر’سل دست علینه بِگِرد
ریسه بوسید و بخندید و نشوندس به کنار
جبرئیل از طرف حق به سِه ’گم وید به لَم
’گد به احمد که سلامِت اِرَسونه ستار
حق اِفرمایه که اَز ضربت ’شمشیر علی
مذهب و دین تو وابید مسلم به قَرار
’نو مِسه با قلم ِ سَوز نِوشتم کِل ِ عَرش
پی شانس بِه دَم ِ عَرش بِزید’م ’وردار
کوثر و حوض ِ بهشتِه به تیولِس داد’م
اختیار شو و روز ِ که اِ’گون لیل و نهار
’پاک ملائک همه نِه حلقه به گوشِس کِرد’م
نصف ِ شال ِ خومِه دامبِس که ’کنه زِس دستار
به خدائی خود’م قدر علیِنه دو’نم
نیفرو’شم ’مو یِه میسِه به همه ایل و تبار
افسر اَر مدح علینه بکنه حق داره
چون نی یاهِه چو علی دی به جهان شاه ’سوار
۱۳۱۴