غزل به زبان بختیاری
سیاهی سر ِ زلف ِ تو روزگار ’منِه
کرشمه کار ’تنِه و گِریوِه کار ’منِه
دلم نخواست که زلف سیاسه خَم بزنه
’یو هر قَدَر که به پیچِس ، گره به کار ’منِه
ز دیَری تو ’چو نو خین اِریزه اِز دل ’مو
که مرگ حاضر و هر دم به انتظاز ’منِه
تمام حسرت و دلتنگی ’مو اِز اینه
خدا نکرده بفهمی یو روزگار ’منِه
گذشت افسر دی روزگار خوشحالی
خزان عشق ِ گِرهِده گل ِ بهار ’منِه
۱۳۱۶
