ای ’که ِ سر به هوا پا به زمین ای ’که ِ لار
ای کهن گشته به دورون ِ فلک ای کلار
سر ِ بردی و نهادی به مِنِه گردن ِ چرخ
مِنِه گوشی چه اِگوی با فلک کج رفتار
سی چه هِی ’هل اِنهی ’ورمِنِه ئی چرخ کهور
سینِسِه ’پای چَل و ’چل کِردیه اِز ضرِب فشار
چه ستم مَر تو کشید یِه اِز ئی چرخ بلند
که ’چو ’نو هِی اِگِر هوِه به سرت اَور باهار
هر که رَهَدی به سرت پا اِنه ’ور گِردِن چرخ
ز چفا خور اِتَره سیل ’کنه تا چین و تتار
دست بَنات نپیسه که چو ’نو ساخت تونِه
ز دره تابه نره تا سر ِ ’تل تا ته غار
تو مَیَر دیو سفیدی که سرره اِگِری
پَل ِ اَوره اِگِری و اِکَشیس رستم وار
’هو ز ترس تونِه که هِی اِگِرِهوه شَو و روز
اَو اِ’کنی تا زَ هرَسِه بکنه از تو گذار
سی چه ئی قدربه تَوِستون اِنشینی اَفتَو
که چونو رنگ سفید تو اِبوچی شوِتار
به زمستون پَ چِتِه سی چه ’چو ’نو اسپیدی
چی لِوینه که ز سرما بِکنِه سر مِِنِه بار
به بهارون پَ چته سی چه چونو خندونی
لَو ِ مَهِنِه اِگِری و انِشونیس به کنار
تو نه محتاج به نونی و نه اَو و نه شوپوش
ئی همه برف اِخوی سی چه که کردی انبار
دونم ئی برف که جمع کردیه مقصود چِنِه ؟
اِخوهی اَو بدهی مِلک همه لاروکیار
هر تفنگچی اِورستِه نَتَره پا بِنِه بت
’کر بی دا اِخوهِه تا بزنه اِز تو شکار
چاوک و عرقن و ریواس و اَوندل چه ’بگم
تره و قارچ و ’بسرِت ’هو نی یاهه به شمار
ز فیاله و خوشا روزه و کَرسم چه بگم
هر که اَندِشتِت ِ خَرد اَشگِس اِریسه به کنار
ئی همه تخم علف ور سر ِ تو کی پاشید
که بَرِن خلق خدا کِنگَرِت ِ بار به بار
دل دامرده اِبو خوش چو بِنه پا به مِنِت
ز ’غرمنیدن برف ، قهقه کوگون باهار
رنگ گلهای تو هوش از سر مخلوق اِبَرِن
قهقه کوگ دَرت بِهتر ِ از نغمه تار
۱۳۱۲
