دوش دلبر، ’مونِه از منزل ِ ’خوس کِرد به در
’مو به یَک خَردم و دستم مِنِه پام رَهد به در
به زبون ’گد که برو، چَشمِس اِگد: واس ، مَرو
مو دودل مَندم و حیرون مِنِه ئی بوک ومگر
آرمون سی ’یو که روزی بنشینم به کِلِت
ز سر پات ببوسم بروه تانوک سر
عیب دلباختگونه نکنین دلدارون
عشق ستیزه اِکنه گربه و اِز گربه بدتر
عشق فرهاد که کوهِه اِبریدی چه ثمر
ذره ای ’ور دِلِ شیرین که نبخشید اثر
همه با یاد تو ’پای باده ’گساری اِکنِن
بعد مرگ تو چو شعر تو اِخونِن افسر
۱۳۱۴
