دسته: مجموعه شعرسروده معصومه بهمنی جونقانی

من می روم ولی چشمی منتظرمن نیست من می روم بی آنکه شهردرانتظارمن بیدار بماند شهر همه خالی است همه سکوت است وشبگیر سراسر خاموشی وتنهانقطه روشنش همان تاریکی است. من این شهررانمی خواهم...

صدائی است غریب آکنده از بی هویتی نامفهوم لابه لای صداهاگم می شوند نا آشناست این وازه ی تلخ وسنگین نمی دانندانسانها که خفه شده اند درعصرزمان نمی دانندکه فریادشان گلو بریده است صدائی...

آنگاه که جانمازبلوغ کسترده می شود دردمندانه دستهایم رابه سوی خدا می کشم تاستاره ای ازآسمان نیایش بچینم سرار احتیاج می گردم وقتی که تابی نهایت می گریم سجده هایم طولانی می شود وپیشانیم...

زنی که سجاده اش رابر نگاه کودکش می گستراند ویاسهای اشتیاق رابرخاک اخلاص می پاشد آماده می شود تادورکعت عشق بخواند دانه های تسبیح رابه اعتقاد می شماردودستهای نیایش رابه سوی معبود می کشاند...

ولحظه ها فقط یک بار می آیند غنچه هایی را می دیدم که آرزوی بزرگ گل را داشتند من دفتری می دیدم که پر بوداز بوی غبار آلود خاطرات دختری می دیدم که اشتیاق...

من ازل را شناختم ازنفسهای پی درپی ازآنکه گفت: باش واوبه وجود آمد ازرانده شدن آدم ازبهشت از خویشی که زمین را برکت گندم کاشت ازحس غرورآمیز پدری که پدرشد وعاطفه ی مادری که...

برایت شعر خواهم ساخت آنگاه که دست هایت پی عبور عشق روانه ی آسمان می گردند ونسیم را به پریشانی گیسوان روزگار فرا می خوانند برایت شعر خواهم ساخت آنگاه که به تمنای فرصتی...

حجم گلویم رابغضی سنگین احاطه کرده است نفسهایم دراوج سرمانویدی از زیستن می دهد ((به رفتن من اگرعشقی زنده می ماند)) بایدرفت… باید سکوت راسربرید وفریاداشتیاق پیوستن براورد باید پونه ها رادردشت سینه ها...

پرندگان اسارت ناامیدی شلاق می خورند وما همچنان بی تفاوت به تماشای زخمهاتشان نشسته ایم افسردگیبراتاقکوچک ذهنمان گسترده می شود وپنجره خیالمان بیمه بازبه تماشای دوری نشسته است زمانی است بسیار دور مهیج تااینک...

گوش کن! صدای بال کبوتران حرم عشق را می شنوی که از انتهای قلبهای خواستنی بر می خیزد و وداع پروانه ها را به تماشا می نشینند سوختن شمع را میبینی؟ که از بازگشت...